Φίλοι, εχθροί αλλά και ουδέτεροι απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμφωνούν σε ένα πράγμα:
Μέσα σε ένα μήνα είχαμε πάρα πολλά νέα δεδομένα.
Ευθεία σύγκρουση, δεύτερη προσέγγιση, αναζήτηση συμμάχων, καταμέτρηση δυνάμεων, αναδίπλωση, επιμονή, υπαναχώρηση, προσωρινή συμφωνία με καθημερινή αναπροσαρμογή.
Και το πλέον εντυπωσιακό:
Στις 15 πρώτες μέρες, μια πρωτοφανή για τα Ελληνικά χρονικά αποδοχή των ΕΠΙΛΟΓΩΝ της νέας Κυβέρνησης (βλ. Βαρουφάκης vs Γερμανία) ακόμα και από στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που δε θα ψήφιζαν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ μέχρι ένα μήνα νωρίτερα!
Προφανώς και ούτε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων και την αλλαγή ονόματος της Τρόικας σε «Θεσμούς» αλλά, νομοτελειακά, ό,τι και αν γινόταν τελικά με την Ε.Ε. ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν απογοητευμένο.
Δεν ήταν κανένα μυστικό. Διαφωνούσαν πάντοτε εσωτερικά στο βαθμό της σύγκρουσης, την εντός / εκτός Ευρώ προοπτική και το «σκίσιμο των Μνημονίων».
Εκεί όμως που στα δικά μου μάτια το παιχνίδι πάει να χαθεί είναι στην καθημερινότητα του Έλληνα. Που περιμένει τις ρυθμίσεις για τις οφειλές του (που έχει πολλές δυστυχώς από την τραγική τελευταία 5ετία) σε Εφορίες, Τράπεζες και Ασφαλιστικά Ταμεία και ελπίζει σε κάτι γενναίο και αποτελεσματικό:
Κόκκινα δάνεια να πρασινίσουν… κούρεμα προσαυξήσεων μέχρι και κεφαλαίου και ρύθμιση 100 δόσεων… Νόμο Κατσέλη για μικρές επιχειρήσεις… προστασία από πλειστηριασμούς…
…πράγματα δηλαδή, που θεωρητικά θα έρχονταν πρώτα πρώτα στη Βουλή για ψήφιση.
Πάγωσαν;
Σαν τις αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και την 13η ως δώρο για τους χαμηλοσυνταξιούχους;
Και μήπως δε θα επιστρέψουν και οι διαθέσιμοι;
Εγώ πάντως όταν ακούω ότι η λύση στο αντικειμενικό πρόβλημα της ρευστότητας των ταμείων μας είναι… η ΠΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΉΣ ΚΑΙ ΕΙΣΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ…
…χάνω κάθε ελπίδα για κάτι αισιόδοξο ή έστω διαφορετικό.
Και αυτός που το λέει, στα δικά μου μάτια, χάνει κάθε σοβαρότητα και αξιοπιστία.
Στην κατηγορία των Μαυρογιαλούρων ο κ. Φλαμπουράρης.